Senden arda kalanıma "ben" diyorum. Bir bıçak alıp özenle üçe bölüyor sabah-öğlen-akşam onu yiyorum.
Kaldırımtaşlarını arşınlıyor içimdeki küçük adam. Başımı döndürme, otur artık, diyorum; laf anlamıyor.
İki hayat yaşıyorum aynı anda. Biri beni ben geçe, biri sana beş kala...
Tortulandıkça güzelleşen bir gül, açılıyor katmer katmer. Budanmış dallarında ölü kuş yuvaları gözyaşlarını döküyor terkeden kuşlarının ardından. Bütün suç kuşların ve sebepsiz kuşkuların.
Benden arta kalanlara ne diyorsun sen? Sakın yuva deme hemen! Bilirim dersin şimdi sen inceliğinden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder