13 Aralık 2010 Pazartesi

Aptalca ama aptal olmayı seviyorum.

Ben öldükten sonra ardımda kalanların kuracağı cümlelere ağlarım ben arasıra. Zavallı derim kendi kendime. Zavallı. Hakkını veremedin yaşamanın. Hiç atlamadan, tek tek gözden geçirerek sevdiğim ve sevmediğim kişileri... Çünkü yaşarken söylenmez bazı şeyler yüzüne. İlle de duymak... Olumlanma isteği, özgüven sorununun devamı mı? Şartlandırılmışlık. Yanlış matematik diyelim. Bozuk kimya.

Daha iyi olmak için diğer kardeşten, ona verilen sevgiden bir kaşık daha çalmak için gizli bir mücadele kendinle... İnsan, sevdiğini aptalca nasıl kıskanır başkalarını seviyor diye de nasıl gıcık olur o sevilene. Aptalca demiştim değil mi? Aptallığına doymayan obez hırsı.

Şimdi elini gırtlağına kadar sokup kusma zamanı... Aptallık, sevilmeme gerçeğinin getirdiği delilikten iyidir.

6 yorum:

Depresif Ayu dedi ki...

Okurken kalakaldım öylece. kendimi; deli kıskançlıklarımı sorguladım sevilenle ilgili. ne diyeceğimi bilemedim.

Adsız dedi ki...

bazen seni anlamakta güçlük çekiyorum bay karamel.

Bilge dedi ki...

Çok duru ve samimi bir itiraf olmuş. Sanki yatağında dua eden bir çocuğun saflığında.

Not: Tepkiler iki satır ve ben ikinci satırdakilerin etiketlerini okuyamıyorum, kırpılmışlar.

B. dedi ki...

Aptal değilsin, aptalca değil, çok insanca.

Senin aptallık dediğini ve "aptal" olmanı seviyorum.

yorumlarda yatık yazabilmeyi hala öğrenemedim.

Adsız dedi ki...

İlginç bir ruh hali :)

Mörşıl dedi ki...

takıldım cümledeki anlamlara.
gece garip.