Çok zalimce bu yaptığım. Ama onu seviyorum. Küçüklüğümde gördükçe hırsla ağladığım komşu çocuğun kırmızı akülü arabası gibi... Bana karşı yadsınmaz kırmızı bir ilgisi var. Kollarımda ağlarken oldukça saydam. Ama kasıyor kendini. Çok yalnız benim gibi. Ve bu yalnızlık çarpışan arabalar gibi dönüp dolaşıp birbirimize çatıyor. Kader bence bu. Birbirimize öyle uygunuz ki... Ben bunu daha net görebiliyorum. Ama onun kafası oldukça karışık. Bitiremediği ağdalanmış bir ilişkisi var. Oysa o kişi ona layık değil. Onu üzecek. Üzmüş. Bitirmeyi de başlamayı da bilmiyor. Ona öğreteceğim çok şey var.
Her gün blogunu okuyorum. Benimle olan duygularını, içindeki karmaşayı anlatıyor benim onu okuduğumu bilmeden. Üstelik akıl danışır gibi bir hali var. "Adsız" rumuzuyla akıl veriyorum kendi lehime. Biraz daha, biraz daha aklı yatıyor her gün. Yakında teslim olacak. Benim olacak. Benim... Benim güzel kırmızı akülü arabam.
3 yorum:
Sen bilmeden o da seni okuyor olmasın?
:))))))))
Bugünün sonunda bu konuda bir ifşaatım olacak.
Beni izlemeye devam edin
anoww niyeti bozmusun :)
Yorum Gönder