hepimiz öleceğiz

sınırlı çevremde yaptığım gözlemlere dayanarak diyebilirim ki: ölümü 1. derece yakınlarında genç yaşta tadanların ölüm-doğum-düğünlere bakışının sıradanlaştığını, olgunluğun kanatlarını takarak her an öleceği bilincini kulak arkalarında saklayarak yaşadıklarını düşünüyorum. erken tadanlar işin vahametini anlayamıyorlar, "ölüm boşluk, doğum hoşluk, düğün başlık" gibi yüzeysel geliyor sanki onlara. geç tadanlar ise daha ağır geçiriyor bu dönemleri. her biri ayrı koyuyor. maskelerinin ardında acı çekerek geçiştirmeye çalışıyorlar çılgın kalabalığın ortasında. intihar ise eğer sizi etkileyecek derecede soluğunu hissettirmişse (evinizde/sokağınızda/akraba kuşağınızda) arkada ucu sivri bir soru işareti bırakıyor. o işaretin sivri ucu sürekli beyninizi şüphelerle kemirirken, intihar edenin kanı (soru işaretinin noktası) her onu düşündüğünüzde içinize damlıyor.

çevremizdeki ölümlerin bize yansımaları da çeşitli oluyor.

mesela... dedemi ve babaannemi çocuk yaşta kaybettim mesela travması azdı. algılayış biçimim hafif derecede kaldı. sadece doyamadım onlara sarılmaya. (bende ölümün diğer adı sarılamamaktır. kime sarılırsanız sarılın o değildir çünkü)

20 yaşımda sevdim eniştemi. ablamla bile evlenmeden önce. bağlandım. güvendim. hepimiz güvendik. tüm kasabanın canı ona emanetti de doktorlar ölmezdi "güya". ölümle bahse girilmiyormuş. ne varsa aldı elimizden. yeni baştan kurduk dünyamızı.

23 yaşımda benden bir kaç yaş küçük hemşerimin intihar haberini aldım. tıp öğrencisiydi. derdi neydi, onunla daha da yakınlaşıp derdini öğrenseydim vazgeçirebilir miydim hala düşünüyorum.

babamı kaybettiğimde 37 yaşımdaydım, doktor elinde liğmelenmiş olan bedeni beynini kırbaçladığından ölüme hazırdı ve bizleri de hazırladı.

eşim 1. derece yakınlarından annesini 40'ında kaybetti, 2 yıldır acısını ilk günkü gibi yaşıyor ve kendini suçluluk duygusunun çakısıyla sabah akşam yontuyor.